Αντί αποχαιρετισμού, εις το επανιδείν.
Φίλοι, Ευρυτάνες, συμπατριώτες,
Συγχωρήστε μου τον προσωπικό τόνο και το πρώτο ενικό της επιστολής. Ξέρετε πως δεν το συνηθίζω. Πάντοτε υπήρξα υπέρμαχος του «εμείς» και αποστρεφόμουν το «εγώ». Είναι για μένα όμως μια ιδιαίτερη στιγμή και αισθάνομαι την ανάγκη να
σφίξω το χέρι και να απευθυνθώ στον κάθε έναν και στην κάθε μία ξεχωριστά.
Σε μερικές ημέρες ολοκληρώνεται ένα κύκλος. Μετά από τριάμισι χρόνια στο Δήμο Καρπενησιού και πέντε χρόνια στην Περιφέρεια Στερεάς Ελλάδας, ορκίζομαι Δήμαρχος Αθηναίων. Η αλήθεια είναι μια. Όποιος και ότι κι αν είμαι σήμερα, το οφείλω σε εσάς. Όλοι μας, άλλωστε, είμαστε προϊόν των επιλογών μας και των ειλικρινών σχέσεων με τους συνανθρώπους μας. Από τα βάθη της καρδιάς μου,θέλω να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου. Να σας πω ένα τεράστιο ευχαριστώ. Για όλα.
Αυτά τα χρόνια, μου κάνατε τη μοναδική και μεγάλη τιμή να μου επιτρέψετε να σας υπηρετήσω. Ο νους μου επιστρέφει στο καλοκαίρι του 2010. Ήμουν 32 ετών,πραγματικό «λιανοπαίδι», όταν ξεκινήσαμε. Αφετηρία ήταν η αγάπη για τον τόπο μας. Ένας απροκάλυπτος, ισχυρός αλλά και υγιής τοπικισμός. Κοιτώντας πίσω,είχαμε το σχέδιο, είχαμε τη βούληση, κυρίως όμως είχαμε άφθονο συναίσθημα,μπόλικη τρέλα και άγνοια κινδύνου. Κι εγώ προσωπικά, δεν το είχα ομολογήσει τότε γιατί δεν ήθελα να παρεξηγηθεί, αισθανόμουν, όπως και συνεχίζω να αισθάνομαι, το βάρος ενός χρέους. Το βάρος του χρέους να ολοκληρώσω ένα έργο που έμεινε μισοτελειωμένο. Το όραμα του πατέρα μου που δεν το άφησαν να πραγματωθεί.
Όλα αυτά τα χρόνια γίνανε πολλά. Τίποτα δεν μας χαρίστηκε και τίποτα δεν ήταν εύκολο. Η βαθιά οικονομική, κοινωνική και πολιτική κρίση που μάστισε την πατρίδα μας την τελευταία δεκαετία, χτύπησε σκληρά την Ευρυτανία. Κληθήκαμε να υπερβούμε τεράστια εμπόδια και να επιλύσουμε πρωτόγνωρα προβλήματα. Όμως, για εμάς, η κρίση δεν υπήρξε ούτε δικαιολογία, ούτε άλλοθι. Ενάντια στο ρεύμα, καταφέραμε να δημιουργήσουμε ένα Δήμο πρότυπο, ο οποίος χαίρει μεγάλης αναγνώρισης, εντός κι εκτός Ελλάδος. Στην Περιφέρειά Στερεάς Ελλάδας, μπορεί να αλλάξαμε κλίμακα, αλλά δεν αλλάξαμε μυαλά. Δοκιμαστήκαμε στα ακόμα πιο μεγάλα και τα καταφέραμε. Αφοσιωθήκαμε στη δουλειά μας, με την τον ίδιο ζήλο, την ίδια ζέση και τον ίδιο ενθουσιασμό. Και πάντα επιστρέφαμε στη βάση μας. Στην Ευρυτανία και το Καρπενήσι. Ο τόπος μας παρέμεινε σταθερό σημείο αναφοράς, απόλυτη προτεραιότητα και πυξίδα μας.
Είναι μεγάλος ο πειρασμός να απαριθμήσω τα έργα και τις παρεμβάσεις όλων αυτών των ετών. Δεν θα υποκύψω, γιατί δεν είναι η ώρα. Αρκούμαι στο ότι αυτή τη στιγμή υλοποιείται στην Ευρυτανία το μεγαλύτερο τεχνικό πρόγραμμα των
τελευταίων δεκαετιών, αλλά και με διαφορά, το μεγαλύτερο τεχνικό πρόγραμμα σε όλη την Ελλάδα, κατά αναλογία μεγέθους. Βέβαια, η δουλειά δεν τελειώνει ποτέ. Οι ανάγκες είναι πολλές και επιτακτικές. Για όσα έγιναν, είναι άλλα τόσα και
περισσότερα που χρειάζεται να γίνουν. Σήμερα όμως, αισθάνομαι πως μπορώ να σας κοιτάω στα μάτια με καθαρή τη συνείδηση. Παραδίδουμε στην Περιφερειακή Ενότητα Ευρυτανίας και στους Δήμους Καρπενησιού και Άγραφων, έναν πολύ
σημαντικό προγραμματισμό μικρών, μεσαίων και μεγάλων ώριμων έργων, με εξασφαλισμένες χρηματοδοτήσεις. Με άλλα λόγια: η ΠΕ Ευρυτανίας και οι Δήμοι, έχουν δρομολογημένα έργα και εξασφαλισμένα χρήματα για τα επόμενα τουλάχιστον
τέσσερα χρόνια, συμπεριλαμβανομένων και μεγάλων αναπτυξιακών έργων.Παραδειγματικά αναφέρω το φυσικό αέριο, το χιονοδρομικό, το αθλητικό κέντρο,έργα αστικής ανάπλασης, όπως η κατεδάφιση του εγκαταλελειμμένου ξενοδοχείου
στο κέντρο του Καρπενησίου, τα σχολεία και οι οδικές συνδέσεις όπως ο δρόμος για τα Άγραφα. Και βέβαια προχωράει το Υπουργείο Υποδομών τη μελέτη για το δρόμο Λαμία – Καρπενήσι, έχοντας εξασφαλίσει τη δέσμευση του ίδιου του Πρωθυπουργού για την υλοποίηση του έργου. Επιτρέψτε μου μια υπερηφάνεια, για αυτή την παρακαταθήκη για το μέλλον.
Τα κάναμε όλα καλά αυτά τα χρόνια; Όχι. Πρώτος θα ομολογήσω πως έγιναν και λάθη. Μόνο όποιος δεν δουλεύει άλλωστε, δεν κάνει λάθη. Αν αισθάνεται κάποιος πως αδικήθηκε, ζητώ συγγνώμη. Δεν έγινε σε καμία περίπτωση συνειδητά ή σκόπιμα. Ποτέ δεν κοίταξα άλλωστε κόμματα και χρώματα. Υπηρέτησα με όλες μου τις δυνάμεις το κόμμα των Ευρυτάνων. Ο τόπος μας είναι μικρός, ποτέ όμως δεν επέτρεψα στο προσωπικό να υπερβεί το συλλογικό. Πάντοτε προσπαθούσα να λειτουργώ με ανιδιοτέλεια και ενσυναίσθηση. Με ήθος και πολιτικό πολιτισμό. Νηφάλια, δίκαια και αντικειμενικά. Με ταπεινότητα και σεβασμό. Και να είμαι εδώ για όλους και για όλες.
Η πραγματικότητά βέβαια είναι πως οι συγκυρίες ενίοτε υπερβαίνουν τις προσπάθειες που έχουμε κάνει καθώς και το ίδιο το έργο μας. Ιστορικά, όποτε το κέντρο πάθαινε κρύωμα, η Ευρυτανία πάθαινε πνευμονία. Όσο ήταν αδύνατον να αντιστρέψουμε την πορεία την ελληνικής οικονομίας, τόσο ήταν δύσκολο να αμβλύνουμε όλες τις συνέπειες της κρίσης στην Ευρυτανία. Ο τόπος μας δυστυχώς, για άλλη μια δεκαετία, συνεχίζει να γερνάει και να αραιώνει.
Και θέλω με αυτή την ευκαιρία, να απευθυνθώ στους νέους και τις νέες. Πολλούς και πολλές από εσάς σας ξέρω. Σας γνώρισα όταν μπαίνατε στο Γυμνάσιο. Σας παρακολούθησα να μεγαλώνετε. Μπορεί σήμερα να αισθάνεστε πως ο τόπος δεν γεννάει ευκαιρίες και δεν δημιουργεί προοπτικές. Σε όλη την Ελλάδα, τα χρόνια της κρίσης οδήγησαν στην χειρότερη περίπτωση στον μαρασμό, στην καλύτερη στην στασιμότητα. Η Ευρυτανία όμως άλλαξε. Προχώρησε μπροστά. Εξελίχθηκε.Εκσυγχρόνισε σημαντικά τις υποδομές της. Το 2010 ήμασταν γυμνοί, ανοιχτοί και ευάλωτοι στην κρίση. Το 2020 είμαστε στρατηγικά προετοιμασμένοι. Έχουμε επενδύσει σε όλα τα ανταγωνιστικά μας πλεονεκτήματα και είμαστε έτοιμοι να αξιοποιήσουμε την ανάκαμψη της οικονομίας. Πιστέψτε στον τόπο σας. Πιστέψτε στους εαυτούς σας.
Προσωπικά θα είμαι κοντά σας. Δίπλα στους νέους και τις νέες, στους πατεράδες και τις μανάδες σας, στους παππούδες και τις γιαγιάδες σας. Μπορεί να μην κατέχω πλέον θεσμική ιδιότητα στην Ευρυτανία, αλλά ανθρώπινα και συναισθηματικά, οι δεσμοί μου με τα βουνά μας παραμένουν αναλλοίωτοι, ζωντανοί και ισχυροί. Το μυαλό μου μπορεί να είναι στην Αθήνα αλλά η καρδιά μου θα είναι πάντοτε στην Ευρυτανία. Για όλες τις στιγμές που ζήσαμε όλα αυτά τα χρόνια. Τις καλές και τις κακές. Για το γέλιο και το κλάμα. Την ελπίδα και τον πόνο που μοιραστήκαμε. Για τον παππού, την γιαγιά και τον πατέρα μου, που αναπαύονται στο Καρπενήσι. Για όσους χάσαμε και μας λείπουν. Για τους φίλους, συνεργάτες και συναδέλφους που αγωνιστήκαμε μαζί, αυτούς που μένουν στην Ευρυτανία και εκείνους που με συντροφεύουν στην Αθήνα. Για τα παιδιά σας, τα παιδιά μου, τα παιδιά όλων μας. Για όσους ήρθαν, πέρασαν, θα έρθουν, θα περάσουν.
Ουδείς αναντικατάστατος και σίγουρα όχι εγώ. Παραμένω σύμμαχος και συνοδοιπόρος όποιου και όποιας αγαπάει αυτόν τον τόπο. Εκείνου και εκείνης που καταλαβαίνει πως η Ευρυτανία δεν είναι μια γενική και αφηρημένη έννοια, αλλά οι άνθρωποί της. Εκείνου και εκείνης που αγωνιά, μάχεται και αναλαμβάνει την ευθύνη. Όχι για την καρέκλα, για το καλό όλων, με σεμνότητα. Εκείνου και εκείνης που γνωρίζει πως ιστορία γράφουν οι ομάδες και πως κανείς δεν νικάει μόνος του. Εκείνου και εκείνης που ξεπερνάει γραμμές και γκρεμίζει τείχη. Χωρίς στεγανά και παρωπίδες. Εκείνου και εκείνης που γνωρίζει πως ο αντίπαλός μας, δεν είναι εχθρός μας. Και επειδή διαφωνούμε, δε σημαίνει πως δεν μπορούμε να συνυπάρχουμε.Εκείνου και εκείνης που δεν φοβάται την αλήθεια και την κριτική.
Εις το επανιδείν λοιπόν. Τα λέμε σύντομα στην πλατεία.
