Σεβαστοί πατέρες,
Κύριε Περιφερειάρχη,
Κύριε Αντιπεριφερειάρχη,
Κύριοι Δήμαρχοι,
……………………..,
Κυρίες και κύριοι,
Πριν 194 ολόκληρα χρόνια, σε τούτα εδώ τα χώματα, έλαβε χώρα μια από τις ιστορικότερες μάχες της Ελληνικής Επανάστασης.
Εδώ, στο Κεφαλόβρυσο,
τον Αύγουστο του 1823, 350 Σουλιώτες,
μαζί και 20 πατριώτες μας Ευρυτάνες,
με αρχηγό τον Μάρκο Μπότσαρη,
αντιμετώπισαν 12.000 Τουρκαλβανούς,
ανακόπτοντας την επίθεσή τους προς το Μεσολόγγι.
«Η τύχη, μας έχει τους Έλληνες πάντοτε ολίγους»,
έλεγε ο Μακρυγιάννης.
Η μάχη του Κεφαλοβρύσου αποτελεί τρανή επιβεβαίωση των λόγων του μεγάλου μας στρατηγού.
Γιατί κι εκείνη τη νύχτα ήταν λίγοι.
Αλλά ήταν όλοι εδώ, ενωμένοι.
Απλοί-ανώνυμοι πολεμιστές,
υπό την αρχηγία μίας εκ των πιο αγνών και ηρωικών μορφών της ελληνικής επανάστασης,
του στρατηγού Μπότσαρη,
με αυταπάρνηση συνέβαλαν τα μέγιστα, μαχόμενοι υπέρ πίστεως και πατρίδος.
Ξημερώματα 8ης προς 9η Αυγούστου,
Έλληνες με γενναιότητα,
αντιστρόφως ανάλογη της αριθμητικής τους δύναμης, έκαναν το αδύνατο δυνατό,
επιδιδόμενοι σε μια νικηφόρα μάχη,
η οποία στιγματίστηκε από τον θάνατο του αρχηγού τους Μάρκου Μπότσαρη.
Κι αυτός ο τόπος έγινε σημείο αναφοράς για την επανάσταση στη Ρούμελη,
δίνοντας ώθηση στη συνέχεια ενός σκληρού,
αλλά τιμημένου αγώνα προς την Ελευθερία.
Κι έτσι λοιπόν, γαλουχημένοι με τα υψηλά πατριωτικά ιδανικά της λευτεριάς και της εθνικής ανεξαρτησίας,
με τον Θεό στην ψυχή τους
και την Πατρίδα στην καρδιά τους,
οι πρόγονοί μας έγραψαν λαμπρή ιστορία.
Μάχες σαν και αυτή του Κεφαλοβρύσου,
καταδεικνύουν το θαύμα της πίστης,
της βαθιάς πίστης σε αναλλοίωτα από τον χρόνο ιδανικά, που υπήρξε και το μοναδικό κίνητρο
για την απαρχή ενός άνισου αγώνα.
Υπήρξε όμως και η μοναδική κινητήριος δύναμη για την θετική έκβασή αυτού,
μετατρέποντας τον διακαή πόθο του γένους των Ελλήνων, σε άσβεστο πάθος.
Στο άσβεστο εκείνο πάθος που οδήγησε σε μία ελεύθερη πατρίδα.
Σεβαστοί πατέρες,
Κυρίες και κύριοι,
Η σημερινή εκδήλωση αποτελεί τον ελάχιστο φόρο τιμής σε αυτούς που ενώθηκαν,
χωρίς υστεροβουλίες και ατομικά συμφέροντα
και έγιναν φωτισμένοι αγωνιστές
και συνειδητοί δημιουργοί μιας λαμπρής και ένδοξης Ελληνικής Ιστορίας.
Είναι η δική μας ταπεινή προσφορά στην αποτίμηση του παρελθόντος μας.
Γιατί λένε ότι όσο πιο πίσω πάμε στο παρελθόν,
τόσο πιο μακριά στο μέλλον μπορούμε να φτάσουμε.
Κι εμείς εδώ πάμε πίσω,
για να συναντήσουμε τους προγόνους μας,
που κόντρα στις πιθανότητες,
αγωνίστηκαν για την ελευθερία, τη δικαιοσύνη, την αρετή.
Εκείνους που παρέμειναν πιστοί στην επιταγή της συνείδησής τους.
Εκείνους που δεν παρέδωσαν και δεν παραδόθηκαν έναντι οποιουδήποτε τιμήματος.
Εκείνους που δε γονάτισαν, παρά μόνο μπροστά στους νεκρούς τους.
Όμως κυρίες και κύριοι,
όσο πίσω και αν πάμε,
και όσες τιμές και αν θέλουμε να αποδώσουμε,
στο τέλος της ημέρας,
καταλαβαίνουμε ότι η μνήμη τους δε συμβιβάζεται με πανηγυρικούς.
Δε βολεύεται με λόγια μεγάλα.
Δεν περιμένει από εμάς άλλωστε την αναγνώριση.
Περιμένει να παραδειγματιστούμε
και να κρατήσουμε ζωντανά όλα όσα οι μπροστάρηδες της επανάσταση έχτισαν.
Περιμένει να αποκαταστήσουμε την πληγωμένη υπερηφάνεια της χώρας μας.
Περιμένει να απομακρύνουμε την πατρίδα μας από το χείλος του γκρεμού.
Περιμένει να κάνουμε κι εμείς την υπέρβαση και να αλλάξουμε τον ρου της ιστορίας, που κάποιοι άλλοι θέλουν να γράψουν για εμάς.
Αυτή κυρίες και κύριοι είναι η δική μας ευθύνη απέναντί στο παρελθόν μας.
Αυτό είναι το χρέος μας απέναντι στο μέλλον.
Σήμερα λοιπόν, ας δώσουμε τον μεγάλο αγώνα.
Όχι μόνο τον αγώνα της επιβίωσης.
Αυτό το κάνουμε όλοι,
σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς.
Μάθαμε να παλεύουμε τόσα χρόνια άλλωστε,
για την οικογένεια μας,
τη δουλειά μας,
την καθημερινότητα.
Και ναι είναι δύσκολο.
Αλλά πιο δύσκολο ακόμη, είναι,
με το ρεύμα να είναι κόντρα,
να παλέψουμε για το μεγαλύτερο,
για το περισσότερο, για το ιδανικό.
Όλοι μαζί, να παλέψουμε για το εμείς και όχι για το εγώ. Για τη χώρα και όχι για το σπίτι μας.
Για το αύριο και όχι για το τώρα.
Να υπερβούμε το εύκολο και αβίαστο “όχι”
και να παλέψουμε για το δύσκολο “ναί”.
Το “ναί” στη συνύπαρξη, τη συνεργασία, τη συμφιλίωση και τη συναδέλφωση.
Το “ναι” στην ομόνοια και την ενότητα.
Λέξεις χιλιοειπωμένες, το ξέρω,
που κινδυνεύουν να χάσουν το νόημά τους.
Στο χέρι μας είναι να τους δώσουμε και πάλι νόημα.
Τώρα είναι η ώρα.
Τώρα που δε φοβόμαστε τη βροχή,
γιατί είμαστε ήδη βρεγμένοι.
Τώρα που βρισκόμαστε μπροστά σε μία ιστορική ευκαιρία, με τις κοινωνίες να αμφισβητούν και να προσπερνούν με γοργούς ρυθμούς την πολιτική και τους πολιτικούς.
Τώρα που ο κόσμος μπορεί να αλλάξει,
από κάτω προς τα πάνω.
Να αλλάξει από όλους εμάς
και όχι από αυτούς τους λίγους.
Τώρα έφτασε η ώρα να ξεπεράσουμε πεπερασμένες νοοτροπίες και παρωχημένες αντιλήψεις.
Και να δώσουμε μια ηχηρή απάντηση σε αυτούς που μας θέλουν να συμβιβαζόμαστε με το φτωχό, το λίγο, το μέτριο.
Γιατί αν ένα πράγμα έχει αποδείξει διαχρονικά ετούτος ο λαός, είναι πως μας εμπνέει το μεγάλο.
Αυτό το μεγάλο που σήμερα όλοι αναζητούμε, γνωρίζοντας πολύ καλά, ότι βρίσκεται κρυμμένο μέσα μας.
