Ο Γιάννης Οικονομίδης, που εργάστηκε επί πολλά χρόνια ως δημοσιογράφος στον ραδιοφωνικό σταθμό «Ράδιο Καρπενήσι», δημοσιοποίησε σήμερα από το προσωπικό του αρχείο, την ανακοίνωση που εξέδωσε το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας , την ημέρα της δολοφονίας του Παύλου Μπακογιάννη. Αξίζει να παρατεθεί σχεδόν αυτούσια.
«Η Νέα Δημοκρατία εκφράζει τη βαθειά οδύνη των μελών και στελεχών της για τη στυγνή δολοφονία του επίλεκτου στελέχους της, Βουλευτή Ευρυτανίας και αγωνιστή της Δημοκρατίας δημοσιογράφου Παύλου Μπακογιάννη. Τα μέλη του κόμματος και οι οπαδοί της μεγάλης φιλελεύθερης δημοκρατικής μας παράταξης, καλούνται να αντιμετωπίσουν τη σημερινή δοκιμασία με υψηλό φρόνημα και με ήρεμη αξιοπρέπεια, όπως αρμόζει σε υπεύθυνους πολίτες που θέτουν πάνω από οποιοδήποτε δικαιολογημένο συναίσθημα το συμφέρον του λαού και του τόπου».
Αλήθεια, πόσο απέχει πολιτικά εκείνη η εποχή από το σήμερα!
Το 1989 ήταν μια πολύ δύσκολη περίοδος για την πολιτική ζωή της χώρας. Επαναλαμβανόμενες εκλογικές αναμετρήσεις, ακυβερνησία, δύσκολοι, δυσλειτουργικοί κυβερνητικοί συνασπισμοί, αδυσώπητες πολιτικές κόντρες ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, ομηρικοί πολιτικοί καβγάδες Παπανδρέου – Μητσοτάκη και ένα μεγάλο πολιτικοοικονομικό σκάνδαλο να κυριαρχεί στην πολιτική σκηνή. Συνθήκες διχασμού και πόλωσης.
Εκείνη τη χρονιά εκλέγεται για πρώτη φορά βουλευτής ο Παύλος Μπακογιάννης.
Βουλευτής της λαοφιλέστατης τότε Νέας Δημοκρατίας, που είχε καταγράψει εκλογικά ποσοστά που ξεπερνούσαν το 44%. Ήταν ο γαμπρός του παντοδύναμου Προέδρου του κόμματος Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Ήταν πολιτικός με έντονη προσωπικότητα. Πίστευε βαθιά στη δύναμη της Δημοκρατίας και αγωνίστηκε για την Εθνική Συμφιλίωση. Και πέρα από το πολιτικό του προφίλ, ο Παύλος ήταν και ένας φωτεινός άνθρωπος. Χαρισματικός. Παθιασμένος με τον τόπο του, την ορεινή Ευρυτανία, είχε κερδίσει με το χαμόγελο και την απλότητα του τη βαθιά συμπάθεια των απλών ανθρώπων.
Στις 26 Σεπτεμβρίου 1989, ο Δημήτρης Κουφοντίνας της 17Ν, τον δολοφονεί εν ψυχρώ.
Μια στυγνή πολιτική δολοφονία, που θα γραφτεί με τα πιο μελανά γράμματα στην ιστορία της Μεταπολίτευσης.
Και όμως. Η αντίδραση της Νέας Δημοκρατίας στην αποτρόπαια αυτή πράξη ήταν υποδειγματικά δημοκρατική. Επέδειξε πολιτική ψυχραιμία. Κράτησε υπεύθυνη στάση. Παρακίνησε το οργισμένο, θλιμμένο πλήθος να κινηθεί με «ήρεμη αξιοπρέπεια». Προέταξε ως αναγκαία συνθήκη τη δεδομένη στιγμή, την αυτοσυγκράτηση. Ζήτησε από τα στελέχη της να αντιμετωπίσουν τη στυγερή δολοφονία με «υψηλό φρόνημα» για το συμφέρον του λαού και του τόπου. Ο δε Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, παρά τον προσωπικό του πόνο, βρήκε το σθένος να ζητήσει από τους πολιτικούς του αντιπάλους, που πολλοί έσπευσαν τότε να τους βαφτίσουν ηθικούς αυτουργούς, να κινηθούν συναινετικά ώστε «το αίμα του Παύλου Μπακογιάννη, να είναι το τελευταίο που χύνεται άδικα σε αυτό τον τόπο».
Αντίθετα σήμερα καταγράφεται εμφανώς μια διαφορετική πολιτική ηθική. Το θύμα πολιτικής επίθεσης, αντί να αφυπνίσει το πολιτικό σύστημα στην κατεύθυνση της κοινής δράσης, ιδίως από τους κυβερνώντες, γίνεται πολιτικό εργαλείο αναζωπύρωσης του κοινωνικού διχασμού. Ακόμη και να μην υπάρχει θύμα, κατασκευάζεται για να τονιστούν πολιτικές, κοινωνικές, προσωπικές διαχωριστικές γραμμές, μέσα στην ελληνική κοινωνία. Η προσπάθεια ενίσχυσης και διατήρησης της εξουσίας μέσα από την πόλωση. Διαίρει και βασίλευε. Απροκάλυπτα κυνικός πολιτικός καιροσκοπισμός.
Στη Δημοκρατία όμως δεν υπάρχουν αδιέξοδα και ο ελληνικός λαός το ξέρει καλά. Σύντομα θα το αποδείξει και με τις επιλογές του.
Κατερίνα Πατσογιάννη
Μέλος Πολιτικής Επιτροπής Νέας Δημοκρατίας
