«Κατηφορίσαμε από τη Σερίφ Πασά στην Corniche και βγήκαμε στην πλατεία Μωχάμεντ Άλι. Ένιωθα την αφρικανική νύχτα σαν αράχνη να υφαίνει γύρω μου τον σκοτεινό ιστό της, κι ένα άλλο συναίσθημα, που για πρώτη φορά στη ζωή μου το δοκίμαζα: το να είσαι λευκός σε μια αλλόφυλη και μελαψή κοινωνία. Μικρός λευκός βέβαια, την πρωτοκαθεδρία την είχαν πάντα οι Ευρωπαίοι. Ωστόσο το γεγονός αυτό σου ‘δινε μια περίεργη ψευδαίσθηση, ότι κάτι ξεχωριστό θα σου συνέβαινε αργά ή γρήγορα σε αυτή την παράξενη γωνιά της γης που είχες βρεθεί».
Ο Χάρης Δέρβας είναι επιθεωρητής της Εθνικής Τράπεζας όπου παίρνει μετάθεση για την κοσμοπολίτικη Αλεξάνδρεια του ’30. Την εποχή που η ελληνική παροικία της Αιγύπτου δέχεται τα πρώτα πλήγματα από την παγκόσμια οικονομική κρίση αλλά και από τη διάλυση της βρετανικής αυτοκρατορίας. Θα περπατήσουμε δίπλα στον Χάρη Δέρβα στην παραμυθένια Αλεξάνδρεια με τους λευκούς μιναρέδες, σε φρούρια και ανάκτορα. Άνθρωποι μελαψοί, αργόσυρτες καμήλες, λυγερόκορμοι φοίνικες, ένας καυτός ήλιος. Μέσα στον καυτό αέρα θα θεριέψουν σκέψεις και συναισθήματα. Μέσα στον καυτό ήλιο θα γεννηθεί ένας έρωτας. Μια γυναίκα… που μυρίζει αγιόκλημα. Η Έμιλυ Σαββέτα.
Ανάμεσα σε υπαλλήλους της τράπεζας της Ανατολής, σε βαμβακο-καλλιεργητές, σε Άραβες, Έλληνες, Άγγλους πίνει το τσάι του ο ποιητής Καβάφης.
«Δεν ξέρω πια που θα με βγάλει αυτός ο έρωτας. Που βγάζουν όλοι οι ανεκπλήρωτοι έρωτες. Σε ποιες θάλασσες εκβάλλουν το αθώο αίμα τους, σε ποιους καταρράκτες δακρύων χύνουν τα νερά τους. Ώρες ώρες αισθάνομαι σαν άρρωστος που δεν έχει γιατρειά, που δεν βρίσκει πουθενά αντίδοτο, που σέρνεται από κρεβάτι σε κρεβάτι σαν ετοιμοθάνατος χωρίς να πεθαίνει. Το κουτί με τις σφήγκες άδικα το ψάχνουμε αλλού. Μέσα μας βρίσκεται κι αυτή είναι η σημασία του. Οι σφήγκες είναι τα έντομα του ανεκπλήρωτου έρωτα. Πετούν εκατομμύρια μέσα στην ψυχή, τρυγούν το μέλι της και βγάζουν δηλητήριο».
Ο πατέρας της Έμιλυ πεθαίνει αφήνει όμως ένα αίνιγμα. Το κουτί με τις σφίγγες. Και τότε ανοίγει ένα άλλο κουτί… της Πανδώρας. Ο μάγος Φαρμακίδης και το Άγγιγμα του Νερού, συναντούν έναν παλαιοπώλη που δεν ενδίδει στις απειλές τους έχοντας κρυμμένη στο λευκό πανέρι μια κόμπρα. Μέσα από τη φλόγα του λαδοφάναρου βλέπουμε τον πρώην αρραβωνιαστικό της Έμιλυ να επιστρέφει…και τότε ξανανοίγει μια παλιά υπόθεση!
«Ήμασταν ένα μικρό ταλαίπωρο καραβάνι που το οδηγούσε ο Χουνί στην όαση Ντάχλα. Πλέαμε στη μέση της Σαχάρας – χρησιμοποιώ τη λέξη «πλέαμε» γιατί ή έρημος έμοιαζε να λειώνει και να ρέει κάτω από τα πόδια μας, σαν το γυαλί στην υψηλή θερμοκρασία. Γύρω μας ένας απέραντος αμμουδερός ωκεανός που άλλοτε ύψωνε κύματα άμμου κι άλλοτε άνοιγε απότομους γκρεμούς, λες κι είχε ξεσπάσει τρικυμία και ταρακουνούσε τη Σαχάρα».
Γύρω από τις πέντε οάσεις της Αιγύπτου: τη Σίβα, τη Μαχρίγια, τη Φαράφρα, την Ντάχλα και τη Χάργκα θα βρουν την λύση του αινίγματος…
Ένα μυθιστόρημα που στις σελίδες του φυσάει ένας ζεστός άνεμος. Έρωτας, μυστήριο, ανατροπή. Θα μπορούσε να είναι μια ιστορία της Σεχραζάτ. Μια ιστορία από τις Χίλιες και μία νύκτα… Η συγγραφέας Κατερίνα Καριζώνη στον επίλογο αναφέρει πως το μυθιστόρημα είναι εμπνευσμένο από μια αληθινή ιστορία.
Γράφει: Θεοφάνης Λ. Παναγιωτόπουλος, Θεολόγος, συγγραφέας, & ραδιοφωνικός παραγωγός
